حس می کنم پرنده ام پرواز می کنم پس
تا دورهای ابری تا ابرهای بی کس
دور از زمین بی رحم آلوده دو رنگی
از چشم های طلقی از قلب های سنگی
لذت نبرده ام هیچ از ذلت قفس ها
دمخور نبوده ام با دمسردی نفس ها
زندانی زمین نیست بال گشاده من
زنجیر رنگ و بو نیست پرواز ساده من
آغاز شد رهایی تردید کار من نیست
فهرست آرزوها سنگ مزار من نیست
من حس زندگی را مدیون بال خویشم
خورشید مقصدم شد محو کمال خویشم
روزگار ای روزگار از من در آوردی دمار
دیگه ندارم با تو کار ای روزگار کجمدار
ای روزگار لعنتی خوشی دیگه چه رنگیه ؟
که سهم من ازش فقط سیاهی و دل تنگیه ؟
شانس نداشتمو بگو چه شکلیه ؟ چه جوریه ؟
از بخت من فراریه رفته کجا ؟ چه گوریه ؟
حسرت خوشبختیو از عمق وجودم می کشم
تلخی بدبختیو تا آخر عمرم می چشم
ای روزگار بی وفا ای بی وفاتر از همه
بخند به بخت من یه بار که خنده مرگ ماتمه
تبادل
لینک هوشمند
